Güney Kore’nin Memnunluk Fabrikası’ndaki ufak hücrelerin dış dünyayla tek irtibatı yemek dağıtımı için kapıda açılmış küçük boşluklar.
5 metrekarelik hücrelerde telefon yahut bilgisayarlar yasak. Burada kalanlara sadece çıplak duvarlar eşlik ediyor.
Mavi üniforma giyinseler de buradakiler aslında mahkum oldukları için değil “inziva deneyimi” için hücrede kalıyorlar.
Çoğunun ortak paydası, toplumdan büsbütün izole olmuş bir çocuklarının olması.
Tecrit hücreleri
Genç münzevilere hikikomori ismi veriliyor; bu 1990’larda Japonya’da ergenler ve genç yetişkinler ortasında görülen şiddetli toplumsal izolasyonu tanımlamak için ortaya atılmış bir kavram.
Nisan’dan bu yana ebeveynler, Kore Gençlik Vakfı ve Mavi Balina Kurtarma Merkezi isimli Sivil Toplum Kuruluşları (STK’lar) tarafından finanse edilen ve yürütülen 13 haftalık bir ebeveyn eğitim programına katılıyor.
Programın hedefi insanlara çocuklarıyla nasıl daha âlâ bağlantı kuracaklarını öğretmek.
Bu süreçte ebeveynler tecrit hücresine benzeri bir odada üç gün geçiriyor.
Bu izolasyonun ebeveynlerin çocuklarını daha âlâ anlamalarına yardımcı olması umuluyor.
‘Kimse onu anlamadığı için kendisini sessizlikle koruyor’
Oğlu 3 yıldır odasından çıkmayan Jin Young-hae, Memnunluk Fabrikasına birinci gittiğinde toplumdan soyutlanmayı seçen öbür gençlerin notlarını okuduğunu söylüyor.
“Çocuğum benimle pek konuşmadığı için onun aklından neler geçtiğini bilmiyordum” diyor ve ekliyor:
“Bu notları okumak şunu fark etmemi sağladı: ‘Kimse onu anlamadığı için kendisini sessizlikle koruyor'”.
Park Han-sil takma isimli anne, yedi yıldır kimseyle görüşmeyen 26 yaşındaki oğlu için hücreye kapanmış.
Oğlu birkaç defa konuttan kaçmış; artık odasından nadiren çıkıyor.
Park, oğlunun görüntü oyunları takıntı haline getirdiğini söylüyor.
Sosyal ilgilerde zorluklar
Anne Park, oğluna ulaşmakta hala zorlanıyor lakin izolasyon programı sayesinde oğlunun hislerini daha düzgün anlamaya başladığını anlatıyor.
“Çocuğumun hayatını belli bir kalıba sokmadan kabul etmenin değerli olduğunu fark ettim” diyor.
Güney Kore Sıhhat ve Refah Bakanlığının 2023’te yaşları 19-34 yaş ortasındaki 15 bin bireyle yaptığı bir ankete katılanların yüzde 5’inden fazlası kendilerini toplumdan soyutladıklarını söylemişti.
Veri Güney Kore’nin daha geniş nüfusuna uyarlanırsa bu, yaklaşık 540 bin kişinin izole olduğu manasına geliyor.
Ankete nazaran toplumsal izolasyonun en yaygın nedenleri şunlar:
Japonya’da, kendilerini toplumdan izole eden gençler dalgası birinci olarak 1990’larda başladı. Bu, yaşlı ebeveynlerine bağımlı orta yaşlı insanların ortaya çıktığı yeni bir demografiyle sonuçlandı.
Sadece emekli maaşıyla yetişkin çocuklarına bakmaya çalışan kimi ebeveynler yoksulluğa sürüklendi ve depresyona girdi.
Kyung Hee Üniversitesi Sosyoloji kısmından Profesör Jeong Go-woon, Güney Kore’de toplumun beklentilerinin, bilhassa ekonomik sakinlik ve düşük istihdam vakitlerinde gençlerde tasayı artırdığını söylüyor.
Toplumda çocuğun muvaffakiyetlerinin ebeveynlerin başarısı olduğu görüş hakim. Bu da tüm ailenin birlikte izolasyon bataklığına sürüklenmesi riskini doğuruyor.
Birçok ebeveyn, çocuklarının yaşadığı zorlukları, kendileri açısından bir başarısızlık olarak algılıyor ve bu da suçluluk hissine yol açıyor.
Prof. Jeong, “Kore’de ebeveynler sevgilerini ve hislerini çoklukla aksiyonlar ve sorumlulukla söz ederler” diyor ve ekliyor:
“Çocuklarının tahsil fiyatlarını çok çalışarak karşılayan ebeveynler, sorumluluğu vurgulayan Konfüçyüsçü kültürün tipik bir örneği.”
Güney Kore’nin 21. yüzyılın ikinci yarısındaki süratli ekonomik büyümesi dünyanın en büyük ekonomilerinden biri haline gelmesini sağlamıştı. Bu süratli büyümenin çok çalışmaya yapılan kültürel vurguyla ilişkili olduğu düşünülüyor.
Ancak Dünya Eşitsizlik Data Tabanına nazaran, ülkede ekonomik eşitsizlik son 30 yılda daha da derinleşti.
Programın yürütücülerinden Mavi Balina Kurtarma Merkezi Yöneticisi Kim Ok-ran, gençleri bir “yetiştirme sorunu” olarak gören birçok ebeveynin etraflarındakilerden uzaklaşmaya başladığını söylüyor.
Bazıları ise yargılanmaktan o kadar çok korkuyor ki, durumlarını yakın aile üyeleriyle bile paylaşamıyorlar.
Kim Ok-ran, “Sorunu açıkça konuşamıyorlar, bu durum ebeveynlerin de yalnız kalmasına yol açıyor” diyor.
Yardım almak için Memnunluk Fabrikasına gelen ebeveynler, çocuklarının olağan hayata dönebileceği günü sabırsızlıkla bekliyor.
Tecritten çıkarsa oğluna ne söyleyeceği sorulduğunda anne Jin’in gözleri yaşarıyor:
“Çok fazla şey yaşadın.
“Senin için çok güç olmalı, değil mi?
“Yanındayım” diyor sesi titreyerek.
Bu makalede bahsi geçen sıkıntılardan etkilendiğinizi düşünüyorsanız yakınınızdaki sağlam ruh sıhhati hizmetleri merkezlerinden profesyonel yardım isteyin.
